Το πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού είναι συνήθως η εγχείρηση. Με βάση τα στοιχεία που θα προκύψουν από την ιστολογική εξέταση (μέγεθος του όγκου, διηθημένοι λεμφαδένες, θετικότητα των ορμονικών υποδοχέων, θετικότητα της ογκοπρωτεϊνης HER-2) μπορεί μετεγχειρητικά να χρειασθεί Ακτινοθεραπεία ή Χημειοθεραπεία ή Ορμονοθεραπεία ή και τα τρία.
Με την εξέλιξη της γνώσης και την πολύ καλύτερη κατανόηση της βιολογίας του καρκίνου είμαστε πλέον σε θέση να διακρίνουμε αρκετούς υπότυπους καρκίνου του μαστού, όπως τον ορμονοεξαρτώμενο καρκίνο του μαστού (με θετικούς ορμονικούς υποδοχείς, που η επιβίωση του εξαρτάται από τις ορμόνες ) με θετική ή αρνητική την ογκοπρωτεϊνη HER-2, τον καρκίνο του μαστού με αρνητικούς ορμονικούς υποδοχείς με θετικότητα της ογκοπρωτεϊνης HER-2 και τέλος τον «τριπλά αρνητικό» καρκίνο του μαστού, δηλαδή τον καρκίνο με αρνητικούς τόσο τους ορμονικούς υποδοχείς όσο και το HER-2 (6 τουλάχιστον γνωστοί υπότυποι).
Η απόφαση μετεγχειρητικής θεραπείας, που έχει σαν σκοπό να «σκοτώσει» τυχόν υπάρχοντα καρκινικά κύτταρα και να μειώσει σημαντικά τον κίνδυνο υποτροπής στο μέλλον, εξαρτάται άμεσα από τον ιστολογικό υπότυπο. Σε ορισμένους καρκίνους με θετικούς ορμονικούς υποδοχείς, με σχετικά καλά προγνωστικά στοιχεία, στους οποίους δεν είναι δεδομένο το όφελος της μετεγχειρητικής θεραπείας, χρησιμοποιούμε τα τελευταία χρόνια συγκεκριμένες «γονιδιακές υπογραφές», όπως το Oncotype DX ή το Mammaprint, που αναλύουν συγκεκριμένα γονίδια και απαντούν στο ερώτημα, με βάση την κατάταξη της ασθενούς σε ομάδα υψηλού ή χαμηλού κινδύνου, αν υπάρχει σημαντικό όφελος από την χημειοθεραπεία. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε σήμερα να αποφύγουμε την χορήγηση άσκοπης χημειοθεραπείας με τις παρενέργειές της